Για ποιον χτυπά η καμπάνα?? ή μάλλον το Νόμπελ

H Anna Kuchment, σε άρθρο της στο Scientific American περιγράφει την εμπειρία της μετά από μια απογευματινή συνάντηση με τον Dr. Watson και τους συνεργάτες του. Για τη συνέντευξη αυτή η αφορμή ήταν το καινούριο εργό που ονομάζεται Photograph 51 (στην εικόνα φαίνονται οι ηθοποιοί που υποδύονται τον Watson-δεξιά-και τον Wilkins-αριστερά) και το οποίο αφορά τη ζωή και το δρόμο που οδήγησε τους Watson και Crick στην ανακάλυψη της δομής του DNA.
Ο Watson, που είναι τώρα 82 ετών, όπως είναι γνωστό στα νεανικά του χρόνια κερδισε το βραβείο Νομπελ για την ανακάλυψη μαζί με τον Dr. Crick της δομής του DNA, της λεγόμενης διπλής έλικας. Στην πραγματικότητα κατάφερε να κερδίσει τα μεγάλα μυαλά της εποχής του σε ό,τι ήταν τότε η ιερή βίβλος της βιολογίας. Πως τα κατάφερε; Επειδή δεν αποσπούσε πολύ την προσοχή του, "Υπήρχε μόνο το DNA και καθόλου κορίτσια" αναφέρει κι ο ίδιος γλαφυρά.

Στο βιβλίο του, Η Διπλή Έλικα, o Watson περιγράφει τα γεγονότα που οδήγησαν στην ανακάλυψη και τον αγώνα δρόμου που χρειάστηκε να τρέξουν μεταξύ πολλών αντιπάλων τους. Ο Watson είχε ιδιαίτερα ενθουσιαστεί με τη συλλογή των γραμμάτων που άνηκε στον Crick και τα οποία δημοσιεύτηκαν το Σεπτέμβριο στο Nature, κι αυτό γιατί όπως λέει ο Watson, τα γράμματα αυτά δίνουν βαρύτητα στη συναισθηματική φόρτιση που τον διακατείχε εκείνη την περίοδο. Σε ένα από τα γράμματα, ο Maurice Wil­kins, ο οποίος αρχικά ήταν αντίπαλός τους αλλά τελικά μοιράστηκε μαζί τους το Νόμπελ, περιγράφει τα συναισθήματά του όσον αφορά την ενδοεργαστηριακή πολιτική που ακολουθούνταν: "Βρισκόμαστε σε μια ανταλλαγή πυρών που μπορεί να μας διαλύσει όλους". Έγραψε το γράμμα αυτό αφότου οι Watson και Crick δημιούργησαν το πρώτο λανθασμένο μοντέλο της δομής του DNA. Αντί να αισθανθούν ντροπιασμένοι οι δυο τους του απάντησαν: “Ξέχνα το και προχώρα”.
Το έργο Photograph 51 επικεντρώνεται στην δουλειά της Rosalind Franklin, η οποία ασχολούνταν με την κρυσταλλογραφία ακτίνων Χ. Η Franklin δούλευε μαζί με τον Wilkins και πέθανε πριν την απονομή του βραβείου Νόμπελ.
Σε ό,τι αφορά το έργο ο Watson επισημαίνει ότι ο χαρακτήρας του Wilkins “μιλούσε πάρα πολύ”, ότι ο χαρακτήρας του Crick στερούνταν ταλέντου και τέλος ότι αποδόθηκε μεγάλος ρόλος στον χαρακτήρα της Franklin.
Στο τέλος του δείπνου, ο Watson ανέφερε ότι γράφει "το πρώτο του επιστημονικό άρθρο τα τελευταία 40 χρόνια". Με βάση αυτή τη δουλειά, λέει, θα μπορέσουμε να θεραπεύσουμε ένα μεγάλο ποσοστό της ανθρωπότητας με τα φάρμακα που έχουμε τώρα. Ωστόσο το αρχικό paper έχει ήδη απορριφθεί μία φορά, αλλά εκείνος λέει ότι θα συνεχίσει να προσπαθεί. Άλλοστε, ο φόβος της αποτυχίας δεν σταμάτησε ποτέ τον Watson.